Ik, jij, het klimaat en onze aarde…

Het najaar van 2020 dient zich aan. Een zomer eindigt die wereldwijd dramatische veranderingen in het klimaat heeft laten zien. De hitte in Nederland en heel Europa, de smeltende ijskap op Groenland en het verdwijnende poolijs, de bosbranden in California en de ongekend grote natuurbranden in het noordpoolgebied bij recordtemperaturen, een sterk verhoogd orkaanseizoen en de ongewoon grote overstromingen in China, Bangladesh, India zijn maar enkele van de voorbeelden. Het insectenleven is met 80 procent gereduceerd en veel diersoorten dreigen te verdwijnen. Moeten we meer ontwikkelingen als gevolg van de klimaatveranderingen noemen?
Nee, we draaien ons hoofd eerder af omdat we de feiten niet aankunnen. Wat kan ik eraan doen? Een gevoel van onmacht en een besef dat we met elkaar jaren tegemoet gaan die nog veel meer ontwrichting van klimaat zullen kennen met grote gevolgen voor ons allemaal.

Er is geen reden om deze jaren toeval te noemen of als zijnde van voorbij gaande aard. Wie op deze wijze denkt en probeert aan de feiten te ontsnappen reageert op dezelfde psychologische wijze die we ook zien rond het Coronavirus. Eerst schrikken we, dan raken we veelal lamgeslagen en apathisch. We worden onzorgvuldig en de cijfers laten weer een toename van het aantal besmettingen zien dat uit de hand dreigt te lopen. Internet gonst van de wildste geruchten en we trekken de bevindingen van de wetenschappers in twijfel. Zo doen we dat ook met de klimaatgegevens. Die zullen wel overtrokken zijn en het zal wel meevallen.

Hoe lang wachten we met wakker worden en gaan we door met de passiviteit en de ontkenning die is gebaseerd op angst? Deze ontkennende reacties zullen mogelijk maatschappelijk toenemen naarmate de noden zullen groeien. En echt, dat laatste zal gebeuren.

Nu zien we hoe we wereldwijd een antwoord zoeken op het Coronavirus omdat er eigenlijk geen ontkennen meer aan is. We ontkomen er niet aan dat onze samenleving ondanks alle antwoorden sterk is verandert. Saillant detail is dat wetenschappers aangeven dat deze uitbraak van het virus mede in de hand wordt gewerkt door de ontwrichting van het klimaat en door hoe wij omgaan met de natuur om ons heen. Laten we daar eens over nadenken…

Met al deze conclusies komen we tot de nijpende vraag waar we antwoorden kunnen vinden op de klimaatverandering. Moet de politiek die geven? Weet de wetenschap hoe het verder moet?
Laten we bij de wetenschap beginnen en stellen dat voor de implementatie van de conclusies van de wetenschappelijke bevindingen in de samenleving er een basis moet zijn. Dat is er zeker nog niet genoeg.

De politiek is een uitdrukking van onze collectieve modus van denken en voelen en durft niet al te doortastend en ingrijpend te handelen. Het zou teveel weerstand oproepen en ook een verlies van stemmen. Populistische stromingen kunnen daar weer garen bij spinnen.

Zo gezien lijkt er een patstelling in ons handelen, hoewel veel inspanningen wel ondernomen worden. De patstelling is dat we wel verandering willen, maar niet wezenlijk te rade gaan bij wat er echt nodig is. En zo is de cirkel rond en vinden we dat wetenschap en politiek het probleem van de ontwrichting van de natuur en het klimaat moeten oplossen. Elke dag is daarbij een verloren dag en wordt het probleem alleen maar groter.

Er lijkt geen oplossing terwijl jij en ik machteloos staan. Maar is dat zo? Laten we eerst helder krijgen dat iedere mens die tot een vernieuwend zicht komt een uiterst grote bijdrage is aan een groter proces. Kan ik bijdragen? Waarom geloven we dat niet? Herkennen we grote vernieuwers op allerlei terreinen niet bij namen? Herinneren we ons niet hoe ze heten? Het ongeloof is een gevolg van dat we niet de waarde en de essentie van ons mens-zijn herkennen en daardoor wordt het ook moeilijk er een uitdrukking aan te geven. Elke grote verandering begint bij jezelf en werkt door naar een geheel. Een verandering projecteren we eerst op een andere politiek, een nieuwe wetenschappelijke bevinding. Hoewel dat belangrijke factoren zijn, blijft terug komen wat wij er mee willen doen in ons leven.

De basis van elke verandering is de herbezinning op wie we als mens zijn en hoe we deel uitmaken van het geheel van leven op deze aarde. We staan niet los van de aardse cyclus van bestaan en de natuur is niet iets buiten ons waar we alleen maar tijdens een boswandeling mee te maken hebben, of in een groentetuintje. De verbanden zijn zo intens en elke levensvorm die we buiten ons zien, is dienstbaar aan de vorm van de mens die wij zijn waardoor we kunnen leven. Maar deze dienstbaarheid is altijd tweeledig, wat inhoudt dat we zorg moeten dragen voor het leven om ons heen. Tot op heden zien we deze aarde als ons bezit en denken we dat we haar kunnen gebruiken zoals het ons uitkomt. Het resultaat is dat we deze planeet als een thuis vervuilen en versmeren terwijl er een ondraaglijk klimaat in komt.

Willen we dit? Het is een essentiële vraag die van ons allemaal een onderzoek vraagt. Willen we zover komen en wijzen we naar de ander voor de oplossing?

De tijd is meer dan ooit rijp dat we ontwaken in het onlosmakelijke verbond met het leven om ons heen. Dat is meerledig en niet alleen een biologische aangelegenheid. Wanneer we verder kijken dan dat, kan het helder worden dat er een grote revolutie kan plaatsvinden op deze aarde. Een revolutie in die zin dat we op een existentiële vraag komen.

Zijn we alleen een biologisch fenomeen dat probeert het leven te behouden? Als dat zo is, moet ik somber zijn omdat we als biologisch wezen altijd onze directe overlevingsdrift voorop zullen blijven zetten. De uitkomst zal een wereld zijn waarop het leven nog maar moeizaam mogelijk is en hele culturen ten onder zijn gegaan. Een erg somber beeld, dat ik gelukkig niet op deze wijze deel.
De revolutie  die ik voorzie is van een andere aard. Wanneer we beginnen te herkennen hoe we met alle levensvormen en met onze fysieke planeet verweven zijn, is er een samenhang die ook in onszelf tot leven wordt gewekt. Deze samenhang is de volgende stap die we samen zullen en kunnen zetten. We zullen ons bewust worden dat alle levensvormen geborgen zijn in een groter geheel dat het leven zelf is en dat de vormen van leven op aarde draagt. Hier ontwaakt wat we een verbondenheid kunnen noemen die de mens tegelijk opent voor een vierde dimensie of perspectief en waarin we ons bewust worden hoe we verweven zijn met een groots grondplan dat achter alle levensvormen ligt. Het is niet een plan zoals wij dat met ons hoofd creëren maar een scheppingskracht  die het hele universum draagt en in stand houd.
Dat gaat tot op heden voorbij het zicht van welke wetenschap dan ook. Ik weet het, daarmee is er alle reden om te zeggen dat dit luchtfietserij is, maar wat ik hier aangeef is een innerlijke bevinding die geen bewijs zoekt in de buitenwereld. Tegelijk kan deze ervaring in een ieder ontwaken die ernaar op zoek gaat. Hoe hoger de noden zullen worden, hoe opener we ervoor komen te staan. Juist dat is als het compleet nieuwe wat ons te wachten staat: als we dat willen.

In de loop der eeuwen hebben we deze dimensie aangevoeld en er woorden aan gegeven. Sommigen onder ons vertegenwoordigden en verwoordden deze voor hen levende ervaringswereld op een zo indringende wijze en via hun daden dat we er religies omheen vormden. De uitdaging is dat we nu voorbij deze vormen naar de inhoud ervan durven te kijken om zo te ontdekken dat we allemaal een verbondenheid met deze essentie van het bestaan in ons dragen dat onvernietigbaar is.
Wat is leven? Het onderzoek leidt ons naar een verbondenheid met wat ik al vaker ‘het Levende’ heb genoemd en wat ons naar een geheel nieuw perspectief brengt waarmee we naar het leven hier op aarde zullen gaan schouwen. Daarbinnen zullen we zeker bereid zijn het leven om ons heen te dienen, te verzorgen en te waarborgen. Deze planeet is als een aan ons geschonken huis en de vraag wordt niet hoe we haar kunnen gebruiken voor het eigen gewin, maar hoe we het verblijf erop voor de hele mensheid kunnen mogelijk maken zodat iedereen in een diepere ervaring van leven kan ontwaken.

We zullen dieper en dieper op de proef worden gesteld en het is een vraag aan ieder van ons persoonlijk hoe we daarmee om zullen gaan. De keuze om deze wetenschap van hart af te wijzen snijdt ons af van onze levensbron, van het Levende, of zal bij het toelaten ervan ons brengen naar een steeds dieper verstaan van het Levende. In het laatste geval zal er een welzijn ontwaken waar geen hebzucht tegenop kan en leren we steeds dieper de Boodschap van de grote Verkondigers te verstaan zoals Christus. Wat is de keuze van ieder persoonlijk, van jou en mij?

Daar begint een omwenteling in het bewustzijn die voorbij elk voorstellingsvermogen gaat.